Er is een deur en nog een deur. Daarachter
wordt gezwegen en verteld. Verborgen
fantasieën worden woordenstroom.
Er gaat een taal ontstaan, ikonen
van verlangen en verzet worden herkend,
gedeeld, verschijnen in een droom.

Wanneer het oude ijs gaat smelten zwelt
de vloed. Ik controleer als dijkgraaf
van de werkelijkheid het waterschap:
hoe sterk de wallen, of de sluis het doet.
Wat echt is moet je zeulen over land, wat niet
gaat terug het water in. Hier wordt verloren.

Er gaat wel eens iets mis: het dak
schuift weg, ramen slaan open
in de scherpe wind. Een bergpad
voert de lucht in en ik ren naar huis,
naar huis, voorgoed. Zorgeloos spring ik
over de gemene valkuil van de genezing.

Zij die hier komen leren dat het is
zoals het is. Dienen zich te verzoenen
met de tijd. De angst verliest zijn geur,
woede haar giftigheid. Men leeft.
Dat er geen thuiskomst is begrijp ik zelf
pas als ik sterf: een deur en nog een deur.

Anna Enquist: De spreekkamer, in Soldatenliederen (1991)